Οι ευρωεκλογές είχαν πάντα χρώμα ευρωπαϊκό αλλά άρωμα εθνικό. Στις προεκλογικές εκστρατείες για την ευρω-κάλπη, ελάχιστα απασχολούσαν το εκλογικό ακροατήριο, αλλά και εν πολλοίς τα πολιτικά κόμματα, η πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης, η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης, η κατανομή των κοινοτικών πόρων και άλλα καυτά ζητήματα που κρίνονταν στις Βρυξέλλες. Η ατζέντα ήταν σκληρά εγχώρια.

Μετά την κρίση τα δεδομένα άλλαξαν. Οι πρώτες ευρωεκλογές μετά την εφαρμογή μνημονίων σε τέσσερα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης αποκτούν διαφορετική σημασία για ολόκληρη την Ευρώπη – και φυσικά για την Ελλάδα. Ολοι καταλάβαμε πιστεύω πως ό,τι γίνεται στις Βρυξέλλες μας αφορά ευθέως και πολύ.

Η συζήτηση στρέφεται στις μεγάλες επιλογές που θα πρέπει να κάνουμε τα επόμενα χρόνια. Εντός ή εκτός ευρώ; Μαζί με την Ενωμένη Ευρώπη ή κόντρα σε αυτή;  Στην  πρώτη  γραμμή της  Ευρώπης  ή  ελεύθεροι σκοπευτές  στην εξέδρα;  (μαζί με  Φάρατζ  και  άλλους  γραφικούς…)

Σε αντίθεση με όλη σχεδόν την υπόλοιπη Ευρωπαϊκή Ενωση, όπου αναμετρούνται οι δύο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα και οι Σοσιαλιστές, στην Ελλάδα, η σύγκρουση για την Ευρώπη γίνεται ανάμεσα στον πρώτο σε αριθμό εκλεγμένων ευρωβουλευτών στην Ευρώπη –το ΕΛΚ– και τον έβδομο, την Ευρωπαϊκή Αριστερά, που πανευρωπαϊκά διαθέτει 35 από τους 760 ευρωβουλευτές.

Επιπλέον, η συζήτηση αποπροσανατολίζεται από το πραγματικό ευρωπαϊκό περιεχόμενο με το ξεπερασμένο δίλημμα περί μνημονίου. Σε μια εποχή που η ευρωπαϊκή δικτύωση αποτελεί τη «δύναμη πυρός» μιας χώρας, κάποιοι προσπαθούν να μας πείσουν να μην έχουμε συμμετοχή στο μέλλον, μόνο να υπογράψουμε ένα μήνυμα διαμαρτυρίας με ασαφή παραλήπτη.

Γιατί άλλωστε πέρα από την κ. Μέρκελ, μας δανείζει και η Εσθονία με πληθυσμό 1,2 εκατομμύρια κατοίκους που τρόμαξαν να βγουν από το ανατολικό μπλοκ για να μπουν στην Ευρώπη και βρέθηκαν να δανείζουν την Ελλάδα που είναι στην Ενωση από το 1981.

Δεν μου αρέσει να υποτιμώ κανένα κόμμα. Αναρωτιέμαι ωστόσο: ποια προστιθέμενη αξία θα έχει για την Ελλάδα η Ευρωπαϊκή Αριστερά, όταν η συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έρθει στο πώς η Ευρώπη θα συντάξει τις δυνάμεις της για να εξασφαλίσει ένα επίπεδο ευημερίας ανάλογο των προσδοκιών των πολιτών της, να υπερασπιστεί ένα κοινωνικό μοντέλο που συμπεριλαμβάνει όλους τους Ευρωπαίους και να οικοδομήσει μία βιώσιμη αναπτυξιακή πρόταση, μέσω ενός άλματος στην ενοποίηση της Ευρώπης.

Στις 25 Μαΐου ψηφίζουμε για τους εκπροσώπους μας στο κορυφαίο όργανο της Ευρωπαϊκής Ενωσης μέχρι το 2019. Την περίοδο επούλωσης από τις πληγές της βαθιάς κρίσης που έπληξε τον ευρωπαϊκό Νότο. Την περίοδο που η Ευρωπαϊκή Ενωση θα ανεβάζει ταχύτητα για να διατηρήσει το βιοτικό και κοινωνικό επίπεδο των λαών της.

Η Ελλάδα πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης αυτής. Πρέπει να μπορεί να επηρεάζει τις ευρωπαϊκές πολιτικές και να αξιοποιεί στο έπακρο κάθε κοινοτική ευκαιρία, από το νέο ΕΣΠΑ και την Κοινή Αγροτική Πολιτική, μέχρι το Erasmus+ και τη Frontex. Πρέπει η εκπροσώπηση της χώρας μας στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να της εξασφαλίζει συμμαχίες και στρατηγικές και να της εγγυάται πρωτοβουλίες για την ευημερία και την πρόοδο και όχι μάχες οπισθοφυλακών, των πιο συντηρητικών, εθνικιστικών και αντιδραστικών απόψεων.

Για την αξιωματική αντιπολίτευση, τα παραπάνω είναι δυστυχώς ψιλά γράμματα. Καλεί τους Ελληνες πολίτες να ψηφίσουν «για πρώτη φορά Αριστερά», έτσι για την καινοτομία και όχι γιατί ξέρει κανείς τι θα πει αυτό, πέρα από το ότι θα σταθούν «απέναντι» στη μεγάλη πλειοψηφία των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Μπορεί το γαλατικό χωριό του Αστερίξ να συγκινεί διαχρονικά μικρούς και μεγάλους, αλλά στην Ελλάδα το μαγικό φίλτρο δυστυχώς μας τελείωσε. Ωρα είναι να ανακτήσουμε τις δικές μας δυνάμεις ώστε να διατηρηθούμε στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών λαών που θα ενώσουν τη μοίρα τους περισσότερο ώστε να αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά τις προκλήσεις της παγκοσμιοποίησης και της γεωστρατηγικής αστάθειας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο από αυτούς που ξέρουν πού πάει η Ευρώπη και έχουν πολιτικό λόγο και πράξη συμβατά με αυτή την πορεία.